To
płyta z pewnością świąteczna – wystarczy popatrzeć na okładkę. Jest Mikołaj,
choinka, prezenty, wszystko w duchu innych okładek płyt Jimi Smitha… To nie
jest muzyczne arcydzieło. W katalogu Jimi Smitha znajdziecie parę lepszych
albumów. W kategorii płyt świątecznych to jednak pozycja wybitna. Tu kryteria
są dwa (oprócz oczywiście bezwzględnej jakości muzycznej). Po pierwsze – ta
płyta sprawdza się nie tylko w czasie świąt. Po drugie nie jest muzycznie
banalna i patetyczna, pomimo tego, że sporą część utworów nagrano z orkiestrą,
w tym wypadku Billy Byersa.
Nie
ma tu zbyt wielu smyczków i dzwoneczków, a to zmora świątecznych produkcji.
Jest trochę walenia w kotły, ale da się te fragmenty przeczekać. Znam tą płytę
od jakiś 15 lat, zawsze w jakimś kontekście wraca na święta. Wspomniana orkiestra
gra raczej wstępy do poszczególnych utworów, tak jakby dała się zdominować
przez organy Hammonda Jimi Smitha. Być może takie było założenie od samego
początku, ale wtedy po co w ogóle było zapraszać do studia całą masę muzyków?
Wystarczy
posłuchać otwierającego płytę „God Rest Ye Merry Gentlemen” – lider wstrzymuje
oddech na jakieś półtorej minuty, potem wybucha w swoim charakterystycznym
stylu kaskadą organowych akordów. I tak jest właściwie w każdym nagraniu z
orkiestrą – krótki orkiestrowy wstęp i ewentualnie kilkutaktowe breaki gdzieś
pośród organowych melodii.
Najlepsze
momenty tej płyty, to z pewnością wspomniane już nagranie otwierające album,
pełne swingu „Jingle Bells” i trudna do poznania „Silent Night”. Ten ostatni
utwór mógłby znaleźć się na dowolnej innej płycie Jimi Smitha i zapewne nikt
nie rozpoznałby świątecznego pochodzenia tej melodii, która potraktowana jest
jako pretekst do improwizacji tak dobry, jak każdy inny, jeśli umie się to
robić tak, jak Jimi Smith.
Na
płycie oprócz utworów nagranych z orkiestrą jest też kilka melodii zagranych w
mniejszych, typowych dla Jimi Smitha składach z gitarzystami – Wesem Montgomery
i Kenny Burrellem. Możnaby przypuszczać, że wypadną lepiej… Są tak samo dobre,
pozbawione jedynie orkiestrowych wstępów. Jimi Smith przechodzi w nich od razu
do rzeczy.
Może
nie jest to najlepsza płyta Jimi Smitha. Nawet na pewno nie jest. Jeśli chcecie
mieć jedną płytę tego muzyka, poszukajcie raczej „Groovin’ At Smalls’ Paradise”,
czy „A New Sound… A New Star… Jimmy Smith At The Organ”, albo „Bashin’”.
Omijajcie jego późne nagrania z ostatnich lat kariery. Jeśli jednak chcecie
mieć świetną płytę z nasyconymi bluesem i swingiem wersjami świątecznych
przebojów, to jedna z najlepszych opcji.
Fanów
artysty tandetna okładka zapewne nie odstrzaszy… Wszystkie płyty Jimi Smitha z
lat sześćdziesiątych mają takie… To jednak jeszcze nic w porównaniu z okładką a
właściwie trzema jej stronami świątecznej płyty Boba Dylana… To już zupełna
abstrakcja…
To
też kolejna z tych płyt, których słuchając zastanawiam się, czy oni to grali na
serio, czy zrobili sobie dowcip z producentów oczekujących sezonowego produktu.
Mimo wszystko uszu nie obraża. Gdybym miał wybrać jedną, jedyną płytę Jimi
Smitha do naszego Kanonu Jazzu, z pewnością nie byłaby to „Christmas Cookin’”,
ale święta rządzą się swoimi prawami…
Jimmy
Smith
Christmas
Cookin’
Format:
CD
Wytwórnia:
Verve / Polygram
Numer:
731451371127
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz