22 czerwca 2012

Jarosław Śmietana & Bill Neal – Live! At Impart


To jest album bluesowy, zwieńczenie całkiem już długiego i owocnego okresu współpracy obu muzyków. Podobno Bill Neal planuje powrót do rodzinnej Australii. Mam jednak nadzieję, że nawet jeśli wyjedzie, to niedługo wróci. „Live! At Impart” dokumentuje ostatnie miesiące wspólnmych koncertów. Zawiera bezpieczny materiał złożony z bluesowych klasyków. Zresztą to styl w którym ciężko pisze się coś nowego, trochę jest tak, że wszystko już było.

Płytę zarejestrowano we Wrocławiu, w znanej z wielu historycznych wydarzeń artystycznych sali… W Imparcie grali wszyscy, a kiedy studiowałem we Wrocławiu, grało się w Imparcie, Rurze, albo Pałacyku. Dziś właściwie został tylko Impart!...

Jarosław Śmietana od wielu już lat praktycznie co roku przygotowuje nowy album, wydając go samodzielnie, zajmując się niezależną dystrybucją i marketingiem. Z tym ostatnim jest najłatwiej, bo wystarczy grać dobre koncerty i ludzie płyty z radością kupują. Z dystrybucją już jest trochę trudniej, choć znalezienie w Polsce sklepu płytowego, gdzie nie można kupić kilku przynajmniej płyt Jarosława Śmietany jest w zasadzie niewykonalne. Nie wiem jak Jarosław Śmietana znajduje na to wszystko czas…

Od wielu lat niemal co rok Jarosław Śmietana wydaje nową płytę. Od zawsze te płyty są co najmniej dobre, a niektóre wręcz wyśmienite. Są też niezwykle różnorodne, co niewątpliwie nie ułatwia utrzymania poziomu i świadczy o niezwykłe szerokich muzycznych fascynacjach lidera… Zaciekawić fanów co rok czymś zupełnie nowym to sztuka nie lada…

W tym sezonie Jarosław Śmietana stawia na bluesa, kompletując program płyty ze znanych wszystkim stricte bluesowych i tych może nieco mniej znanych ortodoksyjnym fanom gatunku, ale pasujących do całości rockowych kompozycji. To ambitne wyzwanie i koncepcja dość ryzykowna. Wszyscy znają bowiem oryginalne nagrania i nawet jeśli tego nie chcemy, będziemy je porównywać. Dodatkowo to album koncertowy, więc większości rzeczy nie można było poprawić, czy zagrać jeszcze raz.

Płyta jest podsumowaniem wielomiesięcznej współpracy Jarosława Śmietany i Billa Neala. Muzycy razem sygnują ten album, co odpowiada ich równemu wkładowi w charakter muzyki i brzmienie albumu.

Wszyscy, którzy widzieli Billa Neala choć raz na scenie wiedzą, jak bardzo pasuje do bluesowej koncepcji albumu. To niezwykle charyzmatyczny wykonawca, często potrafiący ukraść show pozostałym muzykom na scenie. Na płycie gra też na saksofonie, czego na większości koncertów, przynajmniej tych, które widziałem, raczej nie robi.

„Live! At Impart” to wyśmienity album. Bluesowy klasyk, który poradziłby sobie nawet na najbardziej wymagającym rynku amerykańskim. Jarosław Śmietana zagrał wybornie, a co godne podkreślenia, jest na tym albumie raczej liderem – dowódcą, niż główną atrakcją wieczoru. Bill Neal też wypada świetnie, dokładając parę nut na saksofonie.

Dla mnie to jednak nie jest płyta Jarosława Śmietany i Billa Neala. Mam nadzieję, że obaj muzycy mi to wybaczą. Gwiazdą tej płyty jest ktoś zupełnie inny. To grający na tym albumie zaskakująco dużo partii solowych w dość niezwykłym dla siebie żywiołowym stylu Wojciech Karolak. Dla tych dźwięków organów Hammonda, które usłyszycie choćby w „The House Of The Rising Sun”, czy „I’m Crying” warto kupić tą płytę. Reszta – to będzie dodatkowy niezwykle wartościowy bonus. Konkluzja może być tylko jedna… Panie Wojtku… Prosimy o więcej… Może jakiś solowy projekt? Raz na 40 lat fanom się należy…

Jarosław Śmietana & Bill Neal
Live! At Impart
Format: CD
Wytwórnia:JSR
\Numer:5907803688181

19 czerwca 2012

Jamaaladeen Tacuma feat. Tony Kofi & Ornette Coleman – For The Love Of Ornette


Trochę mnie ta płyta rozczarowała… To znaczy najpierw mnie zachwyciła, kiedy jeszcze jej nie słyszałem, bowiem w zapowiedziach wyglądała rewelacyjnie… Ornette Coleman niezbyt często ostatnio nagrywa… To już kwestia wieku – musi zacząć się z pewnością oszczędzać. Jamaaladeen Tacuma znany z bezkompromisowego podejścia do muzycznej materii i miłości do swojego muzycznego idola spełnia z pewnością jedno ze swoich marzeń…

Później znowu na chwilę mnie ten album zachwycił, kiedy słuchałem go po raz pierwszy… Nawet był blisko tytułu płyty tygodnia w RadioJAZZ.FM… Ale jakoś płytą tygodnia nie został zaraz jak do mnie trafił… Co tydzień miało być już za chwilę, ale było coś ciekawszego i ważniejszego… Teraz znowu miał być ową płytą tygodnia, w ramach zeszłorocznych remanentów, ale już nią nie zostanie… Za późno, a poza tym po kolejnym wieczorze spędzonym z tą płytą doszedłem do wniosku, że po takim składzie muzyków należy spodziewać się więcej…

Tak więc po wstępnym zachwycie przyszła pora reflekcji. A to, że zbyt mało tu drapieżnej energii Ornette Colemana. A to, że zabrakło nieco funkujących rytmów gitary basowej nałożonych na improwizacje mistrza. A to, że w sumie gitary basowej w ogóle tu mało… A to, że pozostali muzycy niestety nie dali rady dotrzymać kroku liderowi i jego mistrzowi… Może podświadomie chciałbym usłyszeć tu powrót do kreatywnej energii Prime Time?

Zdecydowanie najciekawiej wypada końcówka albumu, tu znajdziemy więcej gitary basowej uzupełnionej przez nietypową grę na instrumentach perkusyjnych Davida Fingers Hayesa. Ja zaczynam tej płyty słuchać od „Celestial Conversation”…

Utwór tytułowy rozpoczyna nagranie głosu Ornette Colemana, będące rodzajem jego muzycznego credo od końca lat pięćdziesiątych – „Forget the note and get to the idea”. To instrukcja dla młodszego pokolenia muzyków, którzy być może nie znają nagrań sprzed ponad 50 lat – jak choćby „The Shape Of Jazz To Come”…

To jednak z pewnością płyta, do której jeszcze wrócę, może za kolejne kilka miesięcy i może zmienię zdanie. W sumie sam fakt, że czuję się tą muzyką zaintrygowany i ciągle coś w niej znajduję znaczy wiele… Ileż jest płyt, które nawet jeśli muzycznie nienaganne, lądują na półce i nigdy już po nie nie sięgamy…

Jamaaladeen Tacuma feat. Tony Kofi & Ornette Coleman
For The Love Of Ornette
Format: CD
Wytwórnia: Jazzwerkstatt
Numer: 4250079758616



18 czerwca 2012

Ornette Coleman – The Shape Of Jazz To Come


Był rok 1959. Prawdopodobnie do dziś to najlepszy rok dla jazzu, czas niedościgniony. W tym magicznym roku nagrania, które do dziś wszyscy uznajemy zgodnie za arcydzieła powstawały niemal dzień po dniu. Niezależnie bowiem od osobistych preferencji, nie ma chyba wśród fanów jazzu zbyt wielu kwestionujących wagę nagrań z tego roku. Przypomnijmy zatem…

Rok 1959 to rok nagrania między innymi „Kind Of Blue” Milesa Davisa, „Mingus Ah Um” Charlesa Mingusa, „Time Out” kwartetu Dave Brubecka, i „Giant Steps” Johna Coltrane’a. Wszystkie te albumy, oprócz „Mingus Ah Um” już w Kanonie Jazzu umieściliśmy. Charlesa Mingusa też z pewnością już niedługo tam znajdziecie… Może nawet za tydzień… Takie niedopatrzenie trzeba szybko nadrobić…

W tym roku powstały inne, może nieco mniej od tych największych uznane, ale równie doskonałe – „Portrait In Jazz” Dave Brubecka i „Blowin’ The Blues Away” Horace Silvera. Ważne płyty nagrali też Ella Fitzgerald i Duke Ellington, a Miles Davis – jakby „Kind Of Blue” i paru wyśmienitych nagrań koncertowych było mu za mało, rozpoczął nagrywanie „Sketches Of Spain” z Gilem Evansem.

No i jeszcze Ornette Coleman nagrał swój prawdziwy debiut jako lider – być może najbardziej błyskotliwy debiut w historii gatunku – „The Shape Of Jazz To Come”. To płyta, którą możecie postawić na półce obok „Kind Of Blue”, „Time Out” i „Giant Steps”. To równie ważna dla historii gatunku i jednocześnie równie piękna, choć nieco trudniejsza muzyka. Wcześniej ukazały się jego dwie autorskie płyty wydane przez mało nawet wówczas znaną wytwórnię Contemporary – „Something Else!!!” i „Tomorow Is A Question!”, ale to był rodzaj rozgrzewki…

Ornette Coleman w tym nagraniu zignorował po raz pierwszy wszystkie reguły jazzowej akcji. Wyzwolił siebie i swoich muzyków z wszelkich twórczych ograniczeń i pozwolił im grać… Nie zrobił właściwie niczego więcej… Tylko zebrał właściwych ludzi i pozwolił im grać… Tylko, że nikt wcześniej tego nie zrobił. To mógł zrobić tylko ktoś młody, nie mający za sobą zbyt wielkiego bagażu muzycznych doświadczeń. Tym jednym albumem Ornette Coleman uwolnił na zawsze wszystkich muzyków z wszelkich ograniczeń.

Mimo tego stworzył dzieło niespodziewanie strawne nawet dla mniej doświadczonych słuchaczy. To płyta nie tylko pełna dźwięków saksofonu lidera, to także wyśmienita jego współpraca z Donem Cherry i wyśmienita gra Charlie Hadena, szczególnie w „Focus On Sanity” – gdzie ma wiele miejsca na solowe popisy…

„The Shape Of Jazz To Come” to album niewarygodnie dojrzały, w szczególności, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że stworzony został przez muzyków, którzy właśnie tą płytą praktycznie debiutowali na wielkiej jazzowej scenie. To dotyczy wszystkich członków zespołu, Charlie Haden nagrał wcześniej jedną, czy dwie płyty z Paulem Bley’em, Billy Higgins też dokonał jedynie mało dziś znaczących rejestracji… A lider – Ornette Coleman ośmielony sukcesem „The Shape Of Things To Come” i owacyjnym przyjęciem w nowojorskim Five Spot już w następnym roku nagrał kolejne arcydzieło – „Free Jazz”, rozbudowując swój zespół do dwu kwartetów… Ale o tym innym razem.

Ornette Coleman
The Shape Of Jazz To Come
Format: CD
Wytwórnia: Atlantic
Numer: 081227313326



17 czerwca 2012

Pat Metheny – Unity Band


To tylko bardzo dobra płyta Pata Metheny. Tyle, że w jego dyskografii bardzo dobra płyta oznacza dzieło wręcz perfekcyjne. Od połowy lat siedemdziesiątych przyzwyczaił nas nie tylko do wykonawczej perfekcji, ale też do stylistycznej różnorodności. Jego fenomem polega również na tym, że grając w różnych składach i na różnych instrumentach jego dźwięk jest zawsze łatwo rozpoznawalny. Z tą perfekcją jest jednak pewien problem. Dla wielu ta płyta może się wydawać zbyt akuratna, wyważona i pozbawiona życia. To już jednak kwestia osobistych preferencji. Ja też prawdę powiedziawszy wolę więcej bluesa… Przewagę emocji nad perfekcją. Dlatego też za jedną z najsłabszych płyt Pata uważam niedawny „Orchestrion”, a za najlepsze uważam projekty solowe, w dużej części nagrywane za pierwszym razem – jak mój ulubiony album gitarzysty – „One Quiet Night”, czy ostatni – „What's It All About”, a także w zupełnie dla mnie niezrozumiały sposób niedoceniany „Zero Tolerance For Silence”. No i jeszcze „Bright Size Life” i „80/81”. Ale to były inne czasy…

Wróćmy jednak do „Unity Band”. W ślepym teście pewnie wielu uznałoby, że to album Chrisa Pottera z gościnnym udziałem Pata Metheny. Tyle, że Chris Potter ma jeszcze wiele światu do udowodnienia, kiedy Pat wydawał swój pierwsze wielkie albumy, Chris chodził do przedszkola… Dlatego też musi każdą nutę zagrać mocniej, dobitnej… Pat już nie musi. Może skupić się na kompozycji, poszukiwaniu unikalnych barw przeróżnych gitar i byciu liderem w cieniu młodszych…

Za poszukiwaniem brzmień, eksperymentami z gitarowymi syntezatorami i słynną iluśtam strunową gitarą akurat nie przepadam. Choć z tych eksperymentów czasem wychodzi coś zaskakująco ciekawego, jak choćby najlepszy fragment albumu „Unity Band” – utwór, który wybrałbym na singla promującego płytę – „Roofdogs” z gitarą przypominającą brzmieniem i sposobem frazowania skrzypce…

Kolejna próba użycia instrumentarium zwanego orchestrionem – „Signals”, po raz kolejny pozbawiona jest życia i stanowi zupełnie niepotrzebny wypełniacz, którego mogłoby na płycie nie być.

Ben Williams i Antonio Sanchez w roli sekcji rytmicznej sprawdzają się znakomicie. Kompozycjom Pata Metheny nie da się nic zarzucić, choć to raczej tematy skomponowane dla jego zespołu i żaden z nich nie stanie się jazzowym standardem granym przez innych.

Od muzyka z takim dorobkiem oczekujemy czegoś powalającego na kolana. A tu dostajemy tylko bardzo dobrą płytę… Kolejną do kolekcji. Jeśli samemu zawiesi się sobie poprzeczkę na poziomie nieosiągalnym dla większości konkurentów, to okazuje się być problemem. „Unity Band” to z pewnością płyta wyśmienita… U Pata Metheny to nie dziwi, jak tylko za bardzo nie kombinuje, wychodzi świetnia. Dla Chrisa Pottera to być może najlepsze dotąd nagranie. Ja wciąż czekam na płytę życia Pata Metheny, taką, którą zapamiętmy na więcej niż jeden sezon czekania do następnej równie dobrej…

Pat Metheny
Unity Band
Format: CD
Wytwórnia: Nonesuch / Warner
Numer: 075597961508