28 stycznia 2017

Dorota Miśkiewicz – Piano.pl

„Piano.pl” to bardzo wystawna, jak na krajowe warunki produkcja. To wydarzenie z gatunku w zasadzie nieprawdopodobnych. Dorocie Miśkiewicz udało się w jednym miejscu zebrać jednego dnia na unikalnym koncercie w Teatrze Roma w Warszawie niemal wszystkich najwybitniejszych polskich pianistów. Każdy z nich przygotował specjalnie na tą okazję aranżacje znanych, niekoniecznie jazzowych melodii, a na płytę audio wybrano, tak, żeby było sprawiedliwie jeden utwór w wykonaniu każdego z nich. Na scenie śpiewającej z pianistami Dorocie Miśkiewicz towarzyszyli również muzycy Atom String Quartet. Gościnnie pojawił się również Henryk Miśkiewicz.

Profesjonalnej rejestracji telewizyjnej dokonała ekipa Telewizji Polskiej, a zapis ich pracy dostępny jest na płycie DVD, która zawiera nieco więcej materiału, niż płyta audio.

W ten sposób powstała niezła muzyczna łamigłówka i test ze znajomości polskiej pianistyki jazzowej. Wystarczy oprzeć się pokusie przeczytania tego, co na okładce i włożyć płytę audio do odtwarzacza. Andrzej Jagodziński, Bogdan Hołownia, Leszek Możdżer, Marcin Wasilewski i Włodzimierz Nahorny to były moje trafne typy. Grzegorza Turnaua rozpoznałem po głosie, a nie po sposobie gry na fortepianie. Tu akurat nie mam do siebie żadnych pretensji, bowiem nie słucham go jakoś szczególnie często. Trudno było też nie rozpoznać Henryka Miśkiewicza. Nieskromnie pozwalam sobie pomyśleć, że to całkiem niezły wynik, bowiem pianiści wystąpili najczęściej w repertuarze niezbyt związanym ze swoimi codziennymi muzycznymi zainteresowaniami. Oczywiście za wyjątkiem Włodzimierza Nahornego, który zagrał „Jej Portret” – doskonały bis koncertu, czego można dowiedzieć się obejrzawszy materiał umieszczony na płycie DVD.

Doskonale wybrany, niezwykle różnorodny repertuar, od Krzysztofa Komedy, Zbigniewa Namysłowskiego i Jerzego Dudusia Matuszkiewicza, po Stanisława Sojkę i Edytę Bartosiewicz, pozwolił nie tylko pokazać różnorodność aranżacji i pomysłów na zagranie w większości znanych wszystkim obecnym na sali tematów.

„Piano.pl” to jednak nie jest historyczny przegląd polskiej jazzowej pianistyki, obejmujący w zasadzie wszystkie pokolenia naszych doskonałych przecież muzyków. Istotą jest pokazanie nie tylko ich możliwości, ale także wszechstronności będącej prawdopodobnie w swojej życiowej formie Doroty Miśkiewicz, która doskonale odnajduje się w tak skrajnie różnych aranżacjach, jak te proponowane przez Włodzimierza Nahornego i Leszka Możdżera. Trzeba pamiętać, że to wszystko działo się w ciągu jednego koncertowego wieczoru, a nie wielotygodniowych sesji w studiu, dających szansę na adaptację do nowego muzycznego otoczenia.

Z reguły nie przepadam za takimi składankowymi projektami. „Piano.pl” zaciekawił mnie jako łamigłówka, a okazał się niezwykle różnorodnym, wspaniale spojonym w jedność wyśmienitym głosem Doroty Miśkiewicz folderem reklamującym polskich pianistów, którzy zaraz po skrzypkach są naszym od lat najlepszym eksportowym towarem jazzowym. Nie można też zapomnieć o ważnej roli muzyków Atom String Quartet, którzy mieli równie trudne zadanie, grając co chwilę zupełnie odmiennie zaaranżowany materiał. Wybór utworów uważałem początkowo za dość przypadkowy. Musi być w tym jednak jakiś sens, nie związany jedynie z faktem, że to piosenki, które lubi sama Dorota Miśkiewicz, sam przypadek, nawet w połączeniu z geniuszem twórców nie umożliwiłby stworzenia przez tak skrajnie różnych artystów tak niezwykle spójnego muzycznie materiału.

Oczywiście sam koncert w takim składzie pewnie nigdy już się nie wydarzy, jednak w nieco okrojonym składzie projekt „Piano.pl” pojawia się w wypełnionym całkiem sporą ilością wydarzeń kalendarium koncertowym Doroty Miśkiewicz.

Z pewnością wybiorę się na któryś z tych koncertów, żałując, że przegapiłem ten, którego teraz mogę słuchać tylko z płyty.

Dorota Miśkiewicz
Piano.Pl
Format: CD + DVD
Wytwórnia: Universal
Numer: 602557206852

22 stycznia 2017

Kenny Garrett - The Pursuance: Music Of John Coltrane

Kenny Garrett w zasadzie gra na saksofonie altowym, jedynie od czasu do czasu sięga po sopran, jednak saksofon, to saksofon, więc nagranie albumu poświęconego muzyce Johna Coltrane’a było dość oczywistym wydarzeniem. Taki album powstał w 1996 roku, więc może się on już znaleźć w Kanonie Jazzu. Kiedy w 2014 roku umieszczałem w naszym radiowym zestawieniu najciekawszych płyt wszechczasów album „African Exchange Student”, album „Pursuance: The Music Of John Coltrane” musiał poczekać na swój czas.

Otoczony wybitnymi specjalistami, w towarzystwie Pata Metheny, Rodneya Whitakere'a i Briana Blade’a, Kenny Garrett zmierzył się z kompozycjami największego saksofonisty wszechczasów. Repertuar obejmuje zarówno wczesne kompozycje pochodzące jeszcze z końca lat pięćdziesiątych, znane z takich płyt, jak „Giant Steps” i „Coltrane Sound”, jak i te o wiele późniejsze, jak „Dear Lord” z „Transitions” z roku 1965. Program albumu uzupełnia „Latifa”, umieszczona na końcu płyty kompozycja członków zespołu.

W kontekście wybranego repertuaru dziwić może nieco znaczący udział w zawartości muzycznej Pata Metheny, bowiem John Coltrane niewiele nagrywał w gitarzystami i z pewnością nie planował dla nich przestrzeni w swoich utworach. W zasadzie jedynym znaczącym nagraniem Johna Coltrane’a z gitarą w znaczącej roli jest album „Kenny Burrell & John Coltrane”. Na płycie Kenny Garretta nie ma ani jednego utworu z tego albumu. Warto również zauważyć, że w składzie brakuje pianisty, a dla wielu nieodłącznym elementem muzyki Johna Coltrane’a jest brzmienie McCoy Tynera.

W chwili nagrania „Pursuance: The Music Of John Coltrane” Kenny Garrett był ciągle muzykiem młodego pokolenia, choć wcale nie najmłodszym, bowiem ten urodzony w 1960 roku stosunkowo późno zabrał się za swoją solową karierę, długo praktykując, między innymi w orkiestrze Duke Ellingtona. Pierwszy solowy album Kenny Garretta pochodzi z 1984 roku i nosi adekwatny dla debiutanckiego dzieła tytuł „Introducing Kenny Garrett”. Jednak początek prawdziwej kariery solowej wyznaczają dopiero wydane w 1989 i 1990 roku przez Atlantic płyty „Prisoner Of Love” i „African Exchange Student”. Drugi z tych albumów, wraz z „Pursuance: The Music Of John Coltrane” i wczesnym albumem koncertowym „Stars & Stripes / Live” z 1994 roku tworzą moją ulubioną trójkę albumów Kenny Garretta. Jego późniejsze, często obsypywane wieloma branżowymi nagrodami płyty są oczywiście przykładem doskonałej jazzowej roboty, jednak brakuje mi w nich nieco młodzieńczego szaleństwa. Właśnie taka młodzieńcza energia dodaje blasku nowym interpretacjom muzyki wielkiego Johna Coltrane’a. Z pewnością „Stars & Stripes / Live” też w Kanonie Jazzu znajdzie kiedyś swoje miejsce.

„Pursuance: The Music Of John Coltrane” to nie tylko doskonała technika i momentami nawet nadmiar energii Kenny Garretta, to również chyba najbardziej hard bopowe nagranie Pata Metheny w jego niezwykle obszernej dyskografii. Album oczywiście musiął zacząć się od najbardziej przypominającej samego Coltrane’a improwizacji Kenny Garretta w „Countdown”, jednak w kolejnych utworach do głosu dochodzą inni muzycy, a dialogi Pata Metheny i Kenny Garretta w „Like Sonny” i „Dear Lord” są największym atutem tego albumu.

Zaskakująca jest również dojrzałość lidera, który nie kopiuje solówek Coltrane’a, oferując własne, często całkiem odległe od oryginałów interpretacje. Dla wielu za świętokradztwo może uchodzić parafraza zagrywek mistrza w wykonaniu Kenny Garretta, jaką usłyszycie w „Giant Steps”, ja jednak uważam, że każdemu wolno mieć własne zdanie, nawet na temat takiej świętości, jak muzyka Johna Coltrane’a.

Kenny Garrett
Pursuance: The Music Of John Coltrane
Format: CD
Wytwórnia: Warner Bros.
Numer: 093624620921