03 sierpnia 2019

Jim Hall & Pat Metheny - Jim Hall & Pat Metheny

Wydany pierwotnie przez audiofilską wytwórnię Telarc, a po latach wznowiony przez Warner album dwu wielkich mistrzów jazzowej gitary nie ma nawet tytułu, dwa nazwiska na okładce wystarczają i definiują muzykę umieszczoną na krążku. W 1999 roku album był olbrzymim wydarzeniem, choć muzyka na nim umieszczona okazała się zdecydowanie przewidywalna. Nie ma w tym niczego nagannego, bowiem zrobić rzecz oczywistą po mistrzowsku jest zdecydowanie trudniej, niż nagrać kolejny eksperymentalny album, o którym po kilku miesiącach nikt już nie będzie pamiętał.


Mało jest takich płyt, o których od razu wiadomo, że wejdą do klasyki gatunku. Tak było w przypadku wspólnego nagrania Jima Halla i Pata Metheny. W 1999 roku bardziej znane w świecie jazzu i wśród tych, którzy po jazz sięgają okazjonalnie, było nazwisko Pata Metheny, głównie za sprawą jego przebojowych albumów Pat Metheny Group. To jednak nazwisko Jim Hall pojawia się jako pierwsze na okładce i mam wrażenie, że nie wynika to jedynie z kolejności alfabetycznej, ale przede wszystkim jest wyrazem szacunku Pata Matheny dla starszego mistrza, który był jego wzorem, zanim sam zajął pozycję jednego z największych gitarzystów jazzowych swoich czasów.

Formuła mistrza i ucznia dotyczy jednak jedynie wielkiego szacunku Pata Metheny dla umiejętności i dorobku Jima Halla. Materia muzyczna albumu to jazzowe standardy i improwizacje nagrane w całkowicie partnerskim duecie dwu wielkich gitarzystów. Całość brzmi tak, jakby grali ze sobą od wielu lat, czyniąc z ich wspólnego albumu kolejny dowód, że wielcy artyści nie potrzebują miesięcy prób i starannego aranżowania wspólnego brzmienia. Łączy ich muzyczne mistrzostwo i fenomenalna technika, pozwalająca na improwizowaną rozmowę w zasadzie bez przygotowania.

Nie dajcie się zwieść urokliwie prostym interpretacjom znanych melodii w rodzaju „All The Things You Are”, czy „Summertime”. Jim Hall to jeden z największych eksperymentatorów jazzowej gitary. Nawet w tak klasycznych okolicznościach jak kameralny duet z Methenym, sięga po niezwykłe rozwiązania rytmiczne i komplikuje rzeczy proste w mistrzowski sposób pozostawiając przygodnym słuchaczom chwytliwe melodie, a tym nieco bardziej wnikliwym muzyczną łamigłówkę na długie wieczory.

W jednym z wywiadów wspominających postać Jima Halla, krótko po jego śmierci w 2013 roku, Pat Metheny wspominał niezwykłe koncerty duetu Halla i Rona Cartera, które były jednym z pierwszych znaczących wydarzeń w życiu młodego gitarzysty, który w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych zjawił się w Nowym Jorku. Młody Pat Metheny miał już wtedy za sobą pierwsze spotkanie ze swoim mistrzem, jednak z pewnością nie podejrzewał, że za 20 lat nagra z nim wspólny album.

Album ukazał się nakładem przykładającej wiele uwagi do jakości rejestracji wytwórni Telarc. Sposób prezentacji materiału muzycznego może wydawać się kontrowersyjny, bowiem zarówno w utworach nagranych w studiu, jak i tych pochodzących z rejestracji koncertowej zdecydowanie brakuje wysokich tonów. Taka realizacja powinna spowodować, że precyzyjne umieszczenie w czasie pojedynczych dźwięków będzie utrudnione, na czym ucierpi warstwa rytmiczna prezentowanej muzyki. W jakiś magiczny sposób tak się jednak nie dziej i choć brzmienie wydaje się być kontrowersyjne, jest z pewnością zgodne z intencją artystów. W wydawanych obecnie reedycjach mastering został jedynie nieznacznie zmieniony i soczyste, głębokie brzmienie obu gitar nie zmieniło się w jakiś zauważalny i mogący sugerować błędy techniczne pierwotnego wydania sposób.

Jim Hall & Pat Metheny
Jim Hall & Pat Metheny
Format: CD
Wytwórnia: Telarc
Numer: 089408344220

02 sierpnia 2019

Leszek Żądło – Miss B.

Oficyna wydawnicza ForTune przyzwyczaiła mnie do dużej ilości nowych nagrań. To jedno z nielicznych w Polsce miejsc, gdzie młodzi muzycy dostają sporo twórczej swobody i nie muszą sami zajmować się działaniami dystrybucyjnymi po nagraniu swojego materiału i wyprodukowaniu płyty. Efekty tej swobody, jak w przypadku każdego eksperymentu, bywają różne. Czasem powstają zaskakująco dobre nagrania, kiedy indziej okazuje się, że młodość, dobry skład i pomysły niekoniecznie przekładają się na warty uwagi materiał muzyczny.


Tym razem jednak ForTune wyciągnęło z rękawa asa godnego najsłynniejszych karcianych szulerów. Z czeluści domowych archiwów Leszka Żądło, jak zgaduję, udało się wydobyć nagrania z 1995 roku. W skali szybkości wydawniczej ForTune to niemal żywa skamieniałość. Profesjonalnie nagrany w Studiu Stebo w Krakowie materiał przez ponad 20 lat oczekujący na swój właściwy moment nic nie stracił na muzycznej jakości.

Album „Miss B.” uważam za jedną z największych wydawniczych sensacji ubiegłego, 2018 roku. Cały świat czekał na „The Lost Album” Johna Coltrane’a, który nie zmienił niczego w dyskografii największego saksofonisty wszechczasów, przynosząc jedynie kolejne ciekawe, choć w żaden sposób nie zaskakujące interpretacje znanych melodii grywanych przez Coltrane’a i wielokrotnie wcześniej i później rejestrowanych na płytach i kilka premierowych studyjnych improwizacji. Album był chwilową sensacją, ale dziś jest zwyczajnie dobrym elementem dyskografii Coltrane’a, niczym nie wyróżniającym się na sporej półce z nagraniami wielkiego mistrza.

Z albumem „Miss B.” sprawa ma się nieco inaczej. W dyskografii Leszka Żądło ten album zajmie miejsce eksponowane, być może nawet to najważniejsze. Muzyk od lat mieszka i pracuje w Niemczech, zajmując się głównie edukacją muzyczną, choć ciągle koncertuje i nagrywa, jednak skompletowanie jego dyskografii może stanowić spore wyzwanie nawet dla wprawionego w bojach kolekcjonera.

Mam nadzieję, że „Miss B.” to początek przeglądu archiwum nagrań Leszka Żądło. Szczególny jest moment nagrania tego albumu – sesja odbyła się w dzień po pogrzebie aktorki, Barbary Kwiatkowskiej-Lass, partnerki życiowej Leszka Żądło – tytułowej Miss B. To kolejny powód, oprócz doskonałej jakości muzycznej do uznania tego albumu za szczególny w dyskografii lidera.

Nagrania powstały w wyśmienitym składzie muzyków, którzy często bywali jedynie doskonałą sekcją rytmiczną – nieżyjących już Andrzeja Cudzicha i Janusza Stefańskiego. W trio z Leszkiem Żądło dostają sporo muzycznej przestrzeni, tworząc zrównoważone trio, jakich niewiele było na polskiej scenie jazzowej. Trochę żal, że to prawdopodobnie jedyna sesja nagrana w takim składzie.

Trudno ocenić, jak wielki wpływ miały okoliczności powstania tego album na jego niezwykły ładunek emocjonalny. Trudno przewidzieć, czy w innych okolicznościach powstałaby muzyka równie doskonała. Spotkanie trójki wielkich muzyków, których drogi artystyczne zeszły się na krótką chwilę dało jeden z najlepszych albumów 1995 roku, który ukazał się po wielu latach po raz pierwszy. Dla mnie „Miss B.” to jeden z najlepszych i niespodziewanych albumów 2018 roku. Mam nadzieję, że to początek powrotu Leszka Żądło na muzyczną scenę i serii wydawniczej jego archiwalnych i nowych, aktualnych nagrań. Przy okazji chciałbym przypomnieć o zupełnie dziś zapomnianej płycie francuskiego gitarzysty Bireli Lagrene’a, jednej z jego pierwszych, nagranej w 1982 roku, kiedy miał 15 lat, wydanej pod tytułem „15”, z wyśmienitym udziałem Leszka Żądło. Na tym koncertowym krążku, nagranym w Ludwigsburgu znajdziecie między innymi utwór „Solidarność” napisany przez słowackiego (wtedy jeszcze czechosłowackiego) basistę Jana Jankeje. To był wtedy akt odwagi, bowiem użycie tego słowa w zasadzie było w naszej części Europy zabronione…

Leszek Żądło
Miss B.
Format: CD
Wytwórnia: ForTune Productions
Numer: ForTune 0136 087

01 sierpnia 2019

String Connection - Workoholic – Polish Jazz – Kanon Polskiego Jazzu - V2

String Connection to prawdziwa legenda lat osiemdziesiątych. Wielu twierdzi, że to najlepszy polski zespół fusion wszechczasów. Byli znakomici, a czy najlepsi, to nie ma żadnego znaczenia. Niestety tej wyjątkowej energii nie udało się uchwycić na żadnym albumie zespołu nagranym od 1981 do 1988 roku – czyli w czasie działania zespołu, który później był kilkukrotnie okazjonalnie reaktywowany. Jedna z takich prób zakończyła się całkiem udaną płytą „2012”, jednak najdoskonalsze pozostają nagrania zespołu z lat osiemdziesiątych.


Szalone momentami solówki Janusza Skowrona, Krzesimira Dębskiego czy Krzysztofa Ścierańskiego nie znalazły się na żadnym z albumów. Widziałem zespół na żywo wielokrotnie i kilka z tych koncertów pamiętam do dzisiaj. String Connection koncertował dużo, grając zarówno w dużych salach, jak i w lokalnych domach kultury, mimo statusu polskiej supergrupy. Doskonały kontakt z publicznością i sceniczna energia to były ich znaki rozpoznawcze.

Za pełny, najważniejszy skład zespołu należy uznać ten, w którym nagrano „Workoholic” – pierwszy album zespołu w 1982 roku. Oprócz tej piątki, w zespole na początku grali również Krzysztof Przybyłowicz zastąpiony przez Zbigniewa Lewandowskiego i Zbigniew Wrombel zastąpiony przez Krzysztofa Ścierańskiego, który zanim dołączył do String Connection grał w innych wielkich polskich zespołach – Laboratorium i Air Condition Na koncertach pojawiał się jako gość specjalny grający na gitarze jego brat – Paweł Ścierański.

Wielu zarzucało zespołowi granie pod publiczkę i omijanie prawdziwej sztuki dla pozyskania nowych fanów, lub zbędne popisy na scenie, których liderem zawsze był Krzesimir Dębski, jeden z największych polskich skrzypków jazzowych, a to kategoria mocno obsadzona, a jak się miało wkrótce okazać, również wybitny kompozytor, nie tylko chwytliwych tematów dla jazzowego kwintetu, ale również dużo poważniejszych form muzycznych.

Po latach większość materiału nagranego przez zespół – w tym również całość muzyki z „Workoholic” zebrano na trzech płytach kompaktowych pod tytułem „Debski's String Connection” pod skrzydłami polskiego oddziału Universalu. Dla wielu młodszych fanów, którzy nie mieli okazji posłuchać zespołu na żywo w latach jego świetności to była doskonała okazja do zaopatrzenia się w dużą ilość dobrej muzyki. W latach osiemdziesiątych część albumów zespołu wydawał Polton. Spora część katalogu tej nieistniejącej od dawna wytwórni przejętej przez Warner nie była wznawiana, więc wydawnictwo Universalu pozwoliło na nowo, w cyfrowej formie cieszyć się nagraniami zespołu.

Jak już wspomniałem, String Connection należał, a właściwie należy, bowiem muzycy nadal grywają razem, do zespołów, których należy słuchać na żywo. Każdy ich koncert jest wielkim wydarzeniem. To jednak studyjny album „Workoholic” – pierwszy w ich dyskografii uważam za najbardziej reprezentatywny dla ich stylu – błyskotliwego połączenia jazzowych skrzypiec, chwytliwych melodii, odrobiny elektroniki i doskonałego zgrania całego składu. To również ten album zawiera „Cantabile In H-Moll” – ich znak rozpoznawczy, bez którego kiedyś nie mógł odbyć się żaden koncert. Często wracam również do mocno zużytego wielokrotnym odtwarzaniem i marną jakością winylu „Live In Warsaw”. Ciągle poszukuję unikalnego „Der Walzer von Weltende” wydanego przez niemiecki MPS w 1985 roku.

Dziś zespół znowu jest w trasie, a muzycy mimo upływu lat wykazują tą samą sceniczną energię i radość ze wspólnego muzykowania.

String Connection
Workoholic
Format: CD
Wytwórnia: Poljazz
Numer: 5907513047421

31 lipca 2019

Marek Bliziński – Wave– Polish Jazz – Kanon Polskiego Jazzu - V2

W naszym radiowym Kanonie polski jazz reprezentowany jest godnie i należycie, z pewnością jednak skompletowanie 20 najciekawszych i jednocześnie reprezentatywnych dla całej polskiej sceny jazzowej na przestrzeni dziejów gatunku płyt jest zadaniem ciekawym i całkiem niełatwym. Nietrudno znaleźć całkiem sporo doskonałym albumów. Dla fanów każdego z naszych wielkich muzyków wyzwaniem będzie wybranie najciekawszej płyty z dorobku ulubionego artysty i odrzucenie innych, tak, żeby zrobić miejsce dla pozostałych równie ważnych historycznie i artystycznie postaci. Każda z takich list układanych wielokrotnie różni się od innych, podobnie jak osobiste preferencje każdego słuchacza.


Na polskich listach przebojów jazzowych są oczywiście pozycje zupełnie bezdyskusyjne. Trudno wyobrazić sobie polski jazzowy top wszechczasów bez takich pozycji jak „Astigmatic” Krzysztofa Komedy, „Winobranie” Zbigniewa Namysłowskiego, czy „Time Killers” Wojciecha Karolaka, Tomasza Szukalskiego i Czesława Bartkowskiego. Ja przynajmniej takich zestawień nie spotkałem, oczywiście oprócz tych, które czynią niesłuszne założenie, że polski jazz zaczął się od Miłości, no może w zamierzchłych czasach od Young Power.

Oczywiście z czasem te najstarsze albumy trochę się starzeją, warto jednak do nich wracać, a także rozumieć, że nawet jeśli młodzi muzycy nie słuchają często starszych mistrzów, to muzyka ewoluuje w naturalny sposób i w każdym nowoczesnym graniu jest zawsze odrobina tradycji i doświadczeń starszych pokoleń muzyków.

W ciągu najbliższych 20 tygodni zamierzam przedstawić na antenie naszą redakcyjną listę 20, być może 25 najważniejszych polskich płyt jazzowych, w ramach projektu, nazwanego w dość oczywisty sposób Polish Jazz. Listy wybranych albumów nie uda się oczywiście do końca utrzymać w tajemnicy. To jednak nie będzie lista przebojów, nie będzie tu miejsca pierwszego, bo nie może też być wśród arcydzieł gatunku miejsca ostatniego. Poza tym wszystko, co podkreślam po raz kolejny, zależy od muzycznych preferencji.

Wśród naszych wyborów znajdziecie zarówno pozycje absolutnie oczekiwane, jak wspomniane już „Astigmatic”, „Winobranie”, czy „Time Killers”. Będzie też kilka pozycji mniej znanych, ale równie ważnych i muzycznie interesujących. Dlatego właśnie, żeby nie zaczynać zestawienia, tak jak większość podobnych, od „Astigmatic”, chciałbym zacząć od „Wave” Marka Blizińskiego, albumu, który znalazł się całkiem niedawno w naszym światowym Kanonie Jazzu, a który z pewnością również mieści się w moim i naszym redakcyjnym TOP 25 jazzu polskiego, pozostając jednak dla wielu, szczególnie młodszych słuchaczy pewną niespodzianką, co wiem po komentarzach do tego albumu, które pojawiały się po jego przedstawieniu w Kanonie światowym.

Marek Bliziński był i jest jedną z legendarnych postaci polskiego jazzu. Dziś mimo niezwykle ilościowo skromnego dorobku nagraniowego ciągle uważany jest za jednego z najważniejszych polskich gitarzystów. Album „Wave” stanowi w zasadzie jego jedyny autorski projekt.

Dyskografię Marka Blizińskiego uzupełnia kilka stricte jazzowych albumów nagranych z Januszem Muniakiem i Janem Ptaszynem Wróblewskim i całkiem dziś zapomniana płyta „Constellation” Ryszarda Szeremety. Fani mogą do tego dołożyć archiwalia zespołu Czterech i ciekawe nagrania grupy Bemibek oraz solówki zagrane na płytach Ewy Bem i Maryli Rodowicz.

„Wave” jest jedynym solowym albumem Marka Blizińskiego, który w latach osiemdziesiątych rywalizował o tytuł najciekawszego polskiego gitarzysty z Jarosławem Śmietaną. Rozwój jego talentu przerwała choroba, która doprowadziła do przedwczesnej śmierci w 1989 roku.

Według zgodnie brzmiących wspomnień tych, którzy z nim współpracowali, był perfekcjonistą. Z brzmienia genialnego albumu „Wave” nie był zadowolony. Rozpoczął budowę własnego studia nagraniowego, chcąc mieć pełną kontrolę nad brzmieniem swoich kolejnych produkcji. Po nagraniu debiutanckiego albumu współpracował z grupą Air Condition Zbigniewa Namysłowskiego i chcąc zebrać fundusze niezbędne do budowy wymarzonego studia, pływał na statkach wycieczkowych. To właśnie podróże spowodowały najprawdopodobniej pogorszenie jego stanu zdrowia, bowiem po podobno udanej operacji raka skóry lekarze zalecili mu spokojny tryb życia i unikanie słońca. To nie było możliwe na statkach pływających po karaibskich wyspach. Jego podręcznik „Gitara jazzowa” do dziś jest poszukiwaną przez początkujących gitarzystów i uznaną publikacją.

„Wave” zawiera melodie grywane często przez tych gitarzystów, których muzyka inspirowała Marka Blizińskiego. Uwielbiał klasyków jazzowej gitary – Jima Halla, Wesa Montgomery i Joe Passa. Sam dużo komponował, jednak na swojej pierwszej i jak się miało później okazać ostatniej płycie postanowił sięgnąć do jazzowych klasyków. Z dwu sekcji rytmicznych towarzyszących gitarzyście zdecydowanie lepiej wypadają nagrania dokonane w towarzystwie Zbigniewa Wegehaupta i Czesława Bartkowskiego. Jednak nawet niekoniecznie genialna w klasycznym swingującym repertuarze sekcja złożona z Pawła Jarzębskiego i Janusza Stefańskiego nie przeszkadza w prezentacji niezwykłego talentu Marka Blizińskiego.

Genialne wyczucie jazzowej frazy, swoboda improwizacyjna i doskonała artykulacja osiągnięta dzięki niekończącym się ćwiczeniom wyróżniają wszystkie nagrania Marka Blizińskiego. Wrażliwość, wiedza, inwencja i pomysłowość – to wszystko zawarł na swojej jedynej autorskiej płycie – Wave”, albumie, który jest jedną z najważniejszych polskich jazzowych płyt wszechczasów, nawet jeśli miał być tylko początkiem.

Marek Bliziński
Wave
Format: CD
Wytwórnia: Poljazz
Numer: 5907513047827

30 lipca 2019

The Long and The Short of It – The Piping Hot Chicken and Burger Grill – 27 lipiec 2019

W zasadzie ten koncert jest tylko pretekstem. Okazją do powrotu do bloga, sposobem na odrobinę refleksji o rynku muzycznym tu w Australii i tu w Polsce i wielu innych miejscach. Choć sama muzyka, jak zwykle w momencie, kiedy pojawia się w przestrzeni zawsze jest najważniejsza. Tym, którzy poświęcają jej cały swój czas dla naszej – słuchaczy przyjemności należy się najwyższy szacunek i dobrze byłoby, gdyby jeszcze godne wynagrodzenie. Artyści mają nie tylko swoje życie, ale też koszty działań artystycznych, których większość pracujących przy biurkach w korporacjach nie ma.

Są na świecie miejsca muzycznie przepiękne. Do takich należy Australia. Przynajmniej jej zamieszkała część, gdzie niezależnie od stanu i wielkości najbliższej wioski, czy miasteczka, a to dość umowne terminy w przypadku zaludnionego domkami kraju. Australię lubię za wiele spraw, za obowiązujące nie tylko na egzaminie zasady ruchu drogowego, za luz i pogodę ducha wszystkich w zasadzie mieszkańców, za szacunek i zadowolenie ze swojego zajęcia, choćby było takim, które w polskich warunkach chodzi za niegodne i wykonywane jest w atmosferze ogólnego obrażenia na brak zawodowego sukcesu. Mam tu na myśli wielu pracowników sektora usługowego, handlu i gastronomii w większości polskich dużych miast. W Australii znalazłem tylu niezadowolonych pracowników kawiarni, ilu w Polsce poznałem szczęśliwych ze swojego zajęcia. Jednym z istotnych elementów, za które można polubić Australię, jest niezwykła aura muzyczna. Niekoniecznie może bardzo kreatywna i odkrywcza, czasem nawet bardzo przewidywalna, ale jak cały kraj wesoła, wyluzowana i dla ludzi. Tu nie ma może wielkiej sztuki, ale jest fantastyczna muzyka tworzona przez artystów, którzy robią to dla ludzi i uwielbiają z publicznością rozmawiać. Zawsze. Przed koncertem i po nim, w czasie spotkań w sklepach muzycznych i kiedy są rozpoznawani jedząc śniadanie w lokalnej kawiarni. To zresztą również lokalna specjalność. Śniadanie złożone z hamburgera wyposażonego w co najmniej połowę rozgniecionego awokado i często górę frytek. Często owe minimum chips to jakieś pół kilograma.

Miało być o muzyce. Australia jest ojczyzną tak zwanych tribute bands. Z początku nie byłem do nich szczególnie pozytywnie nastawiony. To filozofia, którą trzeba zrozumieć. Sprawne posługiwanie się instrumentami niekoniecznie oznacza, że uda się obronić na scenie własne kompozycje. Ale jeśli sięgnąć po sprawdzone przeboje, można dać wiele przyjemności ludziom w barach, kawiarniach, na festynach i wszelkich innych wydarzeniach, które można ulepszyć serwując muzykę na żywo połączoną z nieodłącznym grillem. Można grać Carlosa Santanę, Johnny Casha, Ninę Simone, Johna Fogerty, Arethę Franklin, The Doors, Led Zeppelin, Nirvanę, Pink Floyd, albo Davida Bowie. Można grać cokolwiek, co ludzie znają i dać im całą masę dobrej zabawy. Bez pretensji do wielkiej sztuki i gwiazdorstwa. Można też grać na ulicy. Nigdzie na świecie nie słyszałem tylu dobrych i wyśmienitych muzyków zbierających grosze do kapelusza, co w Melbourne.

The Long and The Short of It – The Piping Hot Chicken and Burger Grill

Wszyscy wydają sami swoje płyty, sprzedają je na koncertach i czasem w dobrze prosperujących niezależnych sklepach muzycznych. Miejsca takie jak The Basement Discs w Melbourne, czy Red Eye Records w Sydney to piwnice, w których mógłbym spędzić resztę życia. Nie wierzcie tylko we wszystko, co polecą Wam sprzedawcy – dla nich wszystko jest cool. Taki tu zwyczaj. Zanim to zrozumiałem, zdążyłem skompletować całkiem spory stosik płyt, do których nigdy nie wrócę.

Zawsze warto jednak kupić płytę na koncercie. To będzie pamiątka zawsze dobrej zabawy i okazja do pomocy artyście. Bilety zwykle w cenie dwóch butelek piwa (tu nie ma kufli – kolejna okazja do wygodnej pracy obsługi baru), więc płyta za 15 albo dwadzieścia dolarów będzie dobrą pamiątką.

Zespół The Long and The Short of It i jego koncert w niezwykłym The Piping Hot Chicken and Burger Grill w Ocean Grove to tylko okazja i reprezentatywny przykład tego co dzieje się w pobliżu. W odległym o pół godziny jazdy Geelong jest kilka miejsc, gdzie muzyka na żywo pojawia się codziennie, nawet teraz – czyli w zimie. To miasto spore jak na warunki Australii, ale wyobraźcie sobie powiedzmy Radom, gdzie działałyby 2 kluby bluesowe, jeden z muzyką country, kilka miejsc rockowych z muzyką 2 razy w tygodniu, 3 orkiestry symfoniczne i dęte, jazzowy big band i grupę baletową. Chciałbym, żeby tak było.


The Long and The Short of It – The Piping Hot Chicken and Burger Grill

The Long and Short of It to typowy australijski zespół barowy. Dobry kontakt z publicznością, luz i repertuar niezwykle rozbudowany – od Boba Dylana i Johna Fogerty do Leonarda Cohena, Eltona Johna, Jamesa Taylora i Dolly Parton, country, bluesa i całkiem udanych własnych utworów. Barowy zespół z dorobkiem jakiś 10 własnych albumów, pięcioro muzyków cieszących się własnym zajęciem i dawaniem radości słuchaczom w setkach miejsc, gdzie ludzie chcą się bawić przy muzyce na żywo.