Ten niezwykły koncert odbył się 16 października 1996 roku w nowojorskiej Carnegie Hall. Całe wydarzenie to hołd złozony przez środowisko jazzowe dla wkładu Clinta Eastwooda w popularyzacje muzyki jazzowej. Już od lat siedemdziesiątych ten wybitny aktor i reżyser, a przede wszystkim wielki fan i znawca jazzu umieszczał w swoich filmach wiele jazzowych fragmentów muzycznych w różnych mniej lub bardziej znaczących wykonaniach. Często były to też utwory komponowane i nagrywane przez znanych muzyków specjalnie dla potrzeb filmów. Kulminacją tej pasji jest oczywiście najbardziej jazzowy film Clinta Eastwooda – Bird o życiu i muzyce Charlie Parkera.
Tego wieczoru w słynnej Carnegie Hall zagrało wielu znanych artystów. Okazjonalne składy i krótki czas prezentacji każdego z nich sprawił, że całość przypomina bardziej wydarzenie towarzyskie niż muzyczne. Każda z gwiazd występujących tego wieczora z pewnością samodzielnie potrafiłaby zapełnić widownię Carnegie Hall.
Ten koncert to unikalna okazja, żeby usłyszeć, choć w jednym utworze nieco już zapomnianych i nieczęsto występujących publicznie muzyków. Warto więc skupić się na tych mniej znanych nazwiskach, przecież Jamesa Cartera, Joshuę Redmana, Roya Hargrove’a, czy Jamesa Moody możemy mieć na co dzień w solowych projektach. Koncert daje więc okazje usłyszeć między innymi Jimmy Scotta, czy Claude Williamsa – nieco już zapomnianego (dziś już nieżyjącego), a będącego wielka gwiazdą w latach swojej młodości skrzypka. Tak jak wielu grających na koncercie muzyków, Claude Williams miał okazję zagrać muzyczną rolę w filmie Clinta Eastwooda.
Na koncercie zagrał również, chyba po raz pierwszy przed tak wymagającą i licznie zgromadzoną publicznością, ze swoim kwartetem syn reżysera – Kyle Eastood. Dziś jest on już kontrabasistą z cłkiem pokaźnym i godnym uwagi dorobkiem nagraniowym, na który zapracował własnym talentem, a nie tylko słynnym nazwiskie.
Muzycznie najciekawsze fragmenty koncertu, to przede wszystkim solo Jamesa Riversa w tytułowym temacie z filmu Tightrope i występ wspomnianego już wcześniej Claude Williamsa. Godny uwagi jest również duet Joshua Redmana i Jamesa Cartera w Straight, No Chaser.
Big bandowe fragmenty, to poprawnie zagrane, w większości znane z innych wykonań, lub podobne do znanych, aranżacje. Tu nie udziwnienia i twórcze eksperymenty byy ważne. Istotnym było stworzenie komfortowych warunków pracy solistom i właściwy dobór repertuaru znanego z filmów bohatera wieczoru.
Do słabszych fragmentów zaliczyć należy występy Kevina Mahogany. Są banalne i przewidywalne, a w dodatku osobiście nie przepadam za tego rodzaju przesłodzoną stylistyką. Odrobine freejazzowego luzu wprowadza za to Charles McPherson, grając Cherokee tak przebojowo, jak pozwolił mu tego wieczoru stojący tuż za plecami nieco bardziej konserwatywny big band.
Kulminacyjny moment koncertu to z pewnością wspólne wykonanie przez wszystkich saksofonistów utworu Lester Leaps In. Tu doświadczenie Jamesa Moody i Charles McPhersona konkuruje z awanturniczą młodą energią Joshua Redmana i nienaganną techniką Jamesa Cartera. To wreszcie moment, kiedy każdy z solistów dostaje wystarczająco dużo czasu, żeby zdefiniować swój własny styl gry.
Później jest już tylko wielki finał, którego większość widzów pewnie się spodziewała – wspólne wykonanie After Hours / C.E. Blues przez wszystkich muzyków prowadzi grając na fortepianie sam bohater wieczoru – Flint Eastwood. Jego gra nie jest może perfekcyjna technicznie – to wymaga przecież lat ćwieczeń i oddania się bez reszty muzyce. Gra Clinta Eastwooda to jednak na pewno gra utalentowanego i kompetentnego muzyka znającego dobrze tradycję i historię jazzu.
Koncert w wersji umieszczonej na płycie DVD ilustrowany jest fragmentami filmów Eastwooda, czasem z urywkami jazzowo istotnych dialogów. Pomiędzy utworami historie z nimi związane opowiada sam reżyser. Całość jest zmontowana w taki sposób, aby jak najmniej ingerować w ścieżkę muzyczną koncertu.
Większość zaprezentowanych na koncercie utworów została wykorzystana w jakiś sposób przez Clinta Eastwooda w jego filmach. Dopiero zebranie ich wszystkich w jednym miejscu i zaprezentowanie na tle fragmentów ujęć filmowych sprawia, że uswiadamiamy sobie, jak wiele filmów wyreżyserował i wyprodukował ten wybitny twórca i jak wiele jazzu w nich wykorzystał.
Polskie wydanie płyty DVD jest bardzo ubogie edytorsko. Nie ma nawet spisu utworów, czy muzyków grających w poszczególnych fragmentach koncertu. Są za to polskie napisy, jeśli to komuś potrzebne. Za taki sposób wydania należy się nagana, niezależnie od tego, czy to oszczędności polskiego dystrybutora, czy braki te są charakterystyczne również dla oryginału. Nagrania koncertu wydano również w formie podwójnej płyty CD. To wydanie jest dłuższe, niektóre utwory dla potrzeb DVD zostały skrócone, inne pominięto. Wydanie audio zawiera również detaliczny opis utworów, składów zespołu w poszczególnych nagraniach i dość obszerny komentarz.
Różni wykonawcy
Eastwood After Hours: Live At Carnegie Hall
Format: DVD
Wytwórnia: Warner
Numer: 7321909372634
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz