Bobby McFerrin & Chick Corea – Play

Ten tekst w sumie będzie dość kontrowersyjny. Bobby McFerrin to muzyk wybitny. Jego muzykalnością można obdzielić całe pokolenie muzyków i jeszcze zostanie. To również jeden z najbardziej zmarnowanych jazzowych talentów. Moim zdaniem od czasu „Play” nie nagrał w zasadzie równie wybitnej płyty, a talentu i pomysłów starczyłoby mu z pewnością na tuzin równie genialnych płyt, albo nawet więcej. Niestety woli jeździć po świecie i dawać coraz dziwniejsze koncerty w zupełnie niespodziewanych i zabawiających publiczność, choć niekoniecznie w muzyczny sposób, personalnych zestawieniach często nawet samemu artyście nieznanych jeszcze w dzień koncertu.

Bobby McFerrin próbował być artystą popowym nagrywając album „Simple Pleasures”, co udało mu się wyśmienicie, ale czego do dziś szczerze nienawidzi konsekwentnie odmawiając śpiewania „Don’t Worry, Be Happy”. Całkiem udanie próbował śpiewać muzykę klasyczną, odkrywając w sobie sporo zdolności odziedziczonych po ojcu – wybitnym śpiewaku operowym. Godzinami przesiadywał w studio nakładając na siebie wiele partii wokalnych, nie tylko swoich, tworząc mocno przekombinowany album „VOCAbuLarieS”. Śpiewał całkiem zgrabnie – tym razem z udziałem zespołu instrumentalistów popularne amerykańskie piosenki, to akurat całkiem niedawno, czego dowodem płyta „Spirityouall” i seria koncertów. Wiele w tym wszystkim wirtuozerii, ale takich improwizacji jak z Chickiem Corea, czy Wayne Shorterem niestety nieco mniej. Dlatego właśnie „Play” jest płytą Bobby McFerrina, po którą sięgam najczęściej.

Album zawierający nagrania z trasy koncertowej z 1990 roku wydano niespełna dwa lata później. Pamiętam moment, kiedy w kilka tygodni po jego premierze słuchałem go po raz pierwszy. Pamiętam ten dzień dokładnie, sklep w którym kupiłem płytę, którego dziś już nie ma, pogodę jaka tego dnia była we Wrocławiu. Nie pamiętam jedynie dokładnej daty – ta zaginęła w mroku historii. Od tego dnia minęły już 22 lata. Szmat czasu, a jakby to było wczoraj. Tak wielkie wrażenie zrobiła na mnie ta muzyka wtedy i równie wielkie wrażenie robi nam mnie dziś. To bowiem album ponadczasowy, muzyka posługująca się prostymi środkami. Tylko fortepian i niezwykły głos. Sprawdzone i znane wszystkim melodie.

Genialne i zaśpiewane z odrobiną humoru „Autumn Leaves”. Nagrodzone nagrodą Grammy wykonanie „’Round Midnight” – jednego z najważniejszych jazzowych standardów – utworu, który kilka lat wcześniej ludziom nie słuchającym codziennie Theloniousa Monka przypomniał właśnie Bobby McFerrin śpiewając go na ścieżce dźwiękowej filmu Bertranda Taverniera o tym samym tytule. Jest też jedna z najczęściej grywanych przez Chicka Corea jego własnych kompozycji – „Spain” i parę innych tytułów.

Nie miałem niestety szczęścia usłyszeć tego genialnego duetu na żywo w 1990 roku. Po nagraniu albumu „Play” muzycy parę razy koncertowali razem. Nie były to złe koncerty, ale magii muzyki zarejestrowanej na tej płycie nie udało się odtworzyć.

Chick Corea i Bobby McFerrin to duet genialny, szczególnie na scenie. Szczególnie w improwizowanych stricte jazzowych sytuacjach. Mozart nie wyszedł już im tak dobrze, album „The Mozart Sessions” nie był szczególnie udany.

Tak więc „Play” na najważniejsza płyta w bogatej karierze i sporym katalogu nagrań Bobby McFerrina. To również całkiem dobra płyta Chicka Corea, choć ten z kolei ma na swoim koncie kilka innych płyt, które w Kanonie Jazzu z pewnością znajdą się już wkrótce.

Bobby McFerrin & Chick Corea

Play

Format: CD

Wytwórnia: Blue Note / Capitol

Numer: 077779547722