Artur Dutkiewicz – Hendrix Piano

Ta płyta będzie dla mnie od dziś dyżurnym przykładem na to, jak mimo woli tworzymy sobie w głowie szufladki, do których wkładamy, często zupełnie podświadomie różne produkty. Kategoryzujemy. Porządkujemy sobie rzeczywistość w natłoku bodźców galopującego do przodu świata. Potrzebujemy metek, marek, uproszczeń, owych właśnie kategorii.

Codziennie na świecie ukazuje się więcej płyt, niż jestem w stanie wysłuchać w ciągu roku. A jeszcze przecież często wracam do pozycji ulubionych, czy tych, na które akurat jest dobry dzień, a które musiały na ten dzień długo na półce poczekać. Wiele z tych nowości jest zapewne zupełnie nieciekawych, ale nigdy nie będę miał czasu, ani możliwości upewnić się, że tak jest. Wiele jest obiektywnie muzycznie słabych, co wcale nie oznacza, że komuś się nie spodobają.. Po inne nigdy nie sięgnę z racji stylu, gatunku, doboru repertuaru. Choć to znowu sztucznie tworzone kategorie. Czy jeśli ktoś nie lubi wariacji Goldbergowskich Bacha, to nie lubi Glenna Goulda, Keitha Jarretta, czy Murraya Perahii ? To przecież skrajnie różne emocjonalnie interpretacje tego samego repertuaru.

O jeszcze innych albumach zwyczajnie nigdy się nie dowiem. O wielu świat zapomni w miesiąc po ich premierze. O innych dowiem się po latach, kiedy staną się klasykami. Nawet świadomy słuchacz jest chcąc tego, czy nie chcąc pod wpływem marketingowej machiny przemysłu muzycznego. Od tego uciec się nie da. Nawet jeśli zamieszkamy gdzieś daleko od cywilizacji, to po nowe płyty trzeba będzie gdzieś pojechać…

W ten oto sposób często kupujemy nazwiska i tytuły, a nie muzykę. To w oczywisty sposób jednym pomaga trafić do naszych głów ze swoją muzyką, innym nie ułatwia tego zadania.

To co zrobił Artur Dutkiewicz z kompozycjami Czesława Niemena na płycie „Niemen Improwizacje” bardzo mi się podobało. Jakoś nigdy o tym nie napisałem, do tego albumu wracam jednak dość często, co już samo w sobie jest świetną rekomendacją. To także świadectwo tego, że emocje jakie przekazuje słuchaczom Artur Dutkiewicz w związku ze swoją wizją tych utworów są bliskie moim. To angażuje pamięć i ośrodki przyjemności, które później sprawiają, że do ulubionych nagrań wracamy i pamiętamy o nich bardziej, niż o wielu płytach, o których istnieniu na półce przypominamy sobie tylko w czasie ich odkurzania.

Co innego dzisiejszy album – „Hendrix Piano”. Miałem go parę razy w ręku w sklepie, pewnie gdzieś też przeczytałem, że się ukazał. Widziałem też jakąś recenzję, ale jej nie czytałem. Nigdy nie czytam recenzji płyt, których jeszcze nie słuchałem. Trzymam się tego postanowienia w zasadzie od zawsze, chcąc mieć własne zdanie, a nie ulegać sugestii innych. Mój mózg i tak jest bombardowany wystarczającą dawką różnego rodzaju przekazów reklamowych... Tak więc zanim płyty posłuchałem, byłem na „nie”. Pomyślałem sobie, że to nie może się udać. Hendrix bez gitary? Kontrabas i perkusja? Pamiętam też, jak pomyślałem, że to może być marketingwy wybieg pomagający sprzedać płytę. Jimi Hendrixa znają przecież wszyscy. Również wielu potencjalnych klientów darzy szczególną sympatią covery znanych melodii.

Jakże się myliłem. Po raz kolejny dałem się wyprowadzić w pole własnej intuicji analizującej w niepotrzebnie racjonalny sposób reklamowy przekaz płynący z okładki.

Trzeba było prezentu, żebym miał okazję płyty posłuchać. I polubić tak od razu. Uprzedzając bowiem to co przeczytacie za chwilę, to jest wyśmienita muzyka.

Sprawny technicznie pianista zagra każdą melodię. Niektóre bardzo dobrze, jednak doskonale tylko te, z którymi wiążą go jakieś osobiste emocje, życiowe doświadczenie. Tak jest z Jimi Hendrixem i Arturem Dutkiewiczem. To słuchać od pierwszych taktów otwierającego album „Voodoo Chile”. Muzyka Jimi Hendrixa w oryginale ma gęstą fakturę zbudowaną na wirtuozerskiej gitarze i dynamicznej perkusji, szczególnie wtedy, kiedy gra Mitch Mitchell. Albumy The Jimi Hendrix Experience są dla mnie ciemne, dość posępne, co zresztą w wypadku muzyki o silnych bluesowych korzeniach nikogo nie dziwi.

„Hendrix Piano” to taki hendrixowski elementarz, rodzaj „The Best Of…”. Znajdziemy tu chyba wszystkie najważniejsze kompozycje Jimi Hendrixa. Wszystkie melodie są od razu rozpoznawalne, a mimo to brzmią zupełnie inaczej niż oryginały. Wielu gitarzystów grywa te kompozycje. Właściwie wszyscy, których słyszałem (może za wyjątkiem Nguyena Lee) usiłują naśladować niedościgniony wzorzec… Kopia zawsze jest gorsza od oryginału.

Artur Dutkiewicz nie chce zgadywać, co siedziało w głowie Jimi Hendrixa, kiedy komponował „Little Wing”. Tego przecież nie da się zrobić. On opowiada nam o swoich osobistych emocjach i wspomnieniach związanych z tym utworem. I każdym kolejnym na płycie. W związku z tym jest prawdziwy i osobisty, a nie jest naśladowcą.

Realizacja nie jest może idealna. Chętnie usłyszałbym nieco więcej kontrabasu. Jego dźwięk jest nieco zbyt płaski, wycofany, przez co brakuje mu silnych i jasno zdefiniowanych w przestrzeni muzycznej akcentów rytmicznych. To z pewnością jest kwestia realizacji nagrania, bowiem w partiach solo kontrabas Darka Oleszkiewicza brzmi dużo lepiej. Wiem też z wielu koncertów, które widziałem, że z pewnością Darek Oleszkiewicz należy do grona kontrabnasistów, którzy z rytmem nie mają żadnego problemu… Dla odmiany fortepian nagrany jest dobrze, choć w nieco zbyt kliniczny sposób, brzmiąc momentami jak jakaś elektroniczna klawiatura imitująca akustyczny instrument, ale pozbawiona wszystkich poza podstawowym dźwięków instrumentu, odgłosów pracy mechanizmów, pogłosu. Brakuje nieco akustyki studia… Ale to już audiofilskie dywagacje nie mające wiele wspólnego z tym, co jest najważniejsze, czyli z emocjonalnym przekazem i pięknem zarejestrowanej muzyki.

Moje ulubione nagrania z tej płyty to radośnie swingujący „Crosstown Traffic” i udekorowany wyśmienitą solówką kontrabasu „The Wind Cries Mary”.

Dawno nie słyszałem w bluesie takiej przestrzeni, tyle pozytywnej energii. Ta płyta jest prawdziwa. A to jest najlepsza z możliwych rekomendacji. Fakt, że jeśli się chce za pośrednictwem instrumentu opowiedzieć historie tak, żeby były sugestywne i rzeczywiste trzeba mieć doskonały warsztat jest oczywisty. „Hendrix Piano” to muzyka inteligentna, a jednocześnie szalenie emocjonalna. Kupcie tą płytę natychmiast. Nie czekajcie, za kilka lat może nie być dostępna, taki los spotyka wiele wyśmienitych produkcji wydawanych w niewielkich wytwórniach w niewielkim pewnie nakładzie…

Artur Dutkiewicz

Hendrix Piano

Format: CD

Wytwórnia: Pianoart / Fonografika

Numer: 5907760035028