Thelonious Monk – Monk In Tokyo

W Kanonie jeszcze płyty Theloniousa Monka nie było. Najwyższy zatem czas, żeby to naprawić. Jednak ten niezwykły muzyk trochę do Kanonu nie pasuje… Oczywiście nie mam tu na myśli muzyki, bo ta jest z pewnością w wielu wypadkach wybitna, ani kompozycji, które stanowią właściwie w komplecie niedościgniony wzorzec zabawy przewrotnym wyborem pozornie bezsensownych akordów i tworzeniem z nich melodii, które znamy wszyscy… Problem z Theloniousem Monkiem jest taki, że on w zasadzie nie nagrał jakiejś szczególnej płyty, którą można by wybrać na początek… Takiego dzieła życia. Wielu największych muzyków nagrało ich nawet kilka, a Thelonious Monk żadnego… Tak więc wybór właśnie „Monk In Tokyo” na początek przygody z jego muzyką wydaje się być najlepszy z możliwych. Tradycyjnie bowiem nie wybieramy do Kanonu nagrań zebranych w większe zestawy, nie zmieszczą nam się na antenie w czasie przeznaczonym na prezentację Kanonu. Gdybyśmy je uwzględnili, na pewno w tym miejscu powinny znaleźć się od razu dwa zestawy – „The Complete Blue Note Recordings” i „The Complete Riverside Recordings”. Ten pierwszy to tylko 4 płyty CD, ale ten drugi to już 15 krążków. Pewnie można by próbować też z „Live At The Five Spot Discovery!”, jednak to nagranie z udziałem Johna Coltrane’a niebezpiecznie zbliża się do granicy poza którą słaba jakość techniczna nagrania właściwie uniemożliwia jego normalny odbiór. Więc jeśli z Johnem Coltrane’a to już raczej „With John Coltrane At Carnegie Hall”.

Jeśli więc już trzeba wybrać pojedynczy album to ja wybieram chociaż podwójny – „Monk In Tokyo”. Wcale nie dlatego, że nie lubię Monka z Coltrane’m, jednak nagraniom z Carnegie Hall brakuje nieco atmosfery klubowej, a te z Five Spot są dla mnie za słabe technicznie. Poza tym w Kanonie wybierając Monka chciałbym słuchać jego fortepianu i jego kompozycji, a nie tego jak dzieli scenę z innym mistrzem. Z tej też przyczyny wybieram właśnie dzisiejszą płytę, a nie pochodzącą z tego samego okresu „Live At The Jazz Workshop Complete”, na której fortepian jest za bardzo rozstrojony…

Mimo tego, że dla mnie Thelonious Monk to przede wszystkim genialny kompozytor, a nie wirtuoz fortepianu, to nawet on potrzebował sprawnego technicznie instrumentu… Monk traktował fortepian bardzo perkusyjnie, dla wielu ortodoksów zbyt awangardowo, co w połączeniu z często nieprzewidywalnymi rozwiązaniami harmonicznymi jego kompozycji spowodowało, że na właściwą ocenę czekał długo, a właściwie został doceniony dopiero po śmierci… Czasem taki los geniusza…

W Tokio w 1963 roku pianiście towarzyszył wierny przyjaciel i uczestnik wielu jego sesji, saksofonista Charlie Rousse oraz świetnie do tego duetu pasująca sekcja rytmiczna – basista Butch Warren  perkusista Frankie Dunlop.

Na płycie znajdziemy większość najważniejszych kompozycji lidera, zagranych w towarzystwie dobrych muzyków i przychylnej publiczności. To kolejny argument skłaniający mnie do wyboru właśnie tej płyty. „Bemsha Swing”, „Episthopy”, „Hackensack”, „Blue Monk”, czy wreszcie otwierająca koncert „Straight No Chaser” to dziś klasyki grywane zarówno przez składy akustyczne w post-bopowej konwencji, pianistów solo, jak i zespoły elektryczne. To dowodzi uniwersalności tych kompozycji, na które składają się zarówno łatwe do zapamiętania melodie, jak i niebanalne harmonie. W przypadku takich kompozycji każdy fan dobrego jazzu powinien wiedzieć, jak chciał je zagrać sam kompozytor. Poza tym, że to wyśmienity koncert, to dodatkowy powód, żeby uznać tą płytę za absolutnie obowiązkową w kolekcji nagrań każdego fana jazzu.

Thelonious Monk

Monk In Tokyo

Format: 2CD

Wytwórnia: Columbia / Sony

Numer: 5099706353829