Oliver Nelson – Blues And The Abstract Truth

„Blues And The Abstract Truth” to dzieło epokowe, w zasadzie album powinien znaleźć się w każdej szanującej się kolekcji jazzowych nagrań jako jedna z pierwszych dziesięciu, no może dwudziestu najważniejszych płyt. To album, który znać wypada, nawet jeśli sama muzyka nie przypadnie Wam do gustu. Choć to raczej mało prawdopodobne. Wystarczy spojrzeć na skład, żeby zrozumieć, że w studiu działy się cuda. Na trąbce gra Freddie Hubbard, na alcie i na flecie Eric Dolphy, na fortepianie Bill Evans, a skład uzupełnia nierozłączna para – Paul Chambers (kontrabas) i Roy Haynes (perkusja). Sam lider gra również na alcie i tenorze. Pojawia się również grający na saksofonie barytonowym, nieco mniej znany George Barrow.

Album powstał w lutym 1961 roku, wtedy jazzu słuchało się na salonach, wypadało się na nim znać, a większość koncertów odbywała się w klubach gdzie publiczność słuchała w skupieniu. Całość zaczyna się, jak dzisiejsze popowe produkcje, od największego przeboju z tego albumu. To „Stolen Moments” z przepiękną solówką Freddie Hubbarda, który pozostał w jazzowym obiegu przez wiele lat i był grywany między innymi przez Ahmada Jamala i Franka Zappę, muzyków, którzy sięgali po wyrafinowane i niekoniecznie najbardziej ograne kompozycje, potrafiąc odnaleźć wśród tysięcy jazzowych melodii te, które mają wielki potencjał. Cały album napisany i zaaranżowany przez Olivera Nelsona jest próbą uproszczenia już i tak bardzo prostej struktury 12 taktowego bluesa i odnalezienia istoty tej niezwykle prostej jazzowej formy. Być może to pomysł zaczerpnięty z będącego wtedy największą muzyczną sensacją „Kind Of Blue” Milesa Davisa? Do tego najsłynniejszego jazzowe albumu zbliżają Olivera Nelsona również Bill Evans i Paul Chambers, obaj obecni na „Kind Of Blue”.

Dla lidera, grającego na saksofonie altowym i tenorowym ten album jest raczej okazją do prezentacji autorskiej muzyki i jego własnych aranżacji, niż możliwością prezentacji własnych umiejętności gry na saksofonach. Oliver Nelson był właśnie przede wszystkim kompozytorem, aranżerem i liderem orkiestry w dużych big-bandowych produkcjach. „Blues And The Abstract Truth” to dzieło jego życia.

Niemal 3 lata po nagraniu „Blues And The Abstract Truth” powstała druga część, przynajmniej taki był zamysł producentów – album „More Blues And The Abstract Truth” z Thadem Jonesem na trąbce. Na saksofonach zagrali Phil Woods, Pepper Adams i w 2 utworach Ben Webster. To jednak co najmniej o jedną przysłowiową gwiazdkę słabszy album, może za wyjątkiem duetów Bena Webstera i Phila Woodsa.

Jak każdy genialny album, również ten ma wiele wydań. Jednak produkcja Creeda Taylora została nagrana dobrze, więc w zasadzie każda edycja jest warta swojej ceny. Całkiem niedawno ukazało się książkowe wydanie „First Impulse: The Creed Taylor Collection 50th Anniversary”, które oprócz albumu Olivera Nelsona zawiera jeszcze 5 innych wybitnych albumów i kilka wcześniej niepublikowanych nagrań Johna Coltrane’a jako bonus przyciągający tych, którzy mają już wszystkie płyty wchodzące w skład zestawu. Jeśli nie macie jeszcze „Blues And The Abstract Truth”, lub choćby „Genius + Soul = Jazz” Raya Charlesa, to zestaw będzie wyśmienitym wyborem, bo przecież „Africa/Brass” Johna Coltrane’a i „Out Of The Cool” orkiestry Gila Evansa macie już na pewno, nie wspominając o otwierających tą kolekcję albumach J.J. Johnsona i Kai Windinga.

Oliver Nelson

Blues And The Abstract Truth

Format: CD

Wytwórnia: Universal

Numer: 602527532240