Simple Songs Vol. 7

W kwietniowym numerze naszego radiowego miesięcznika JazzPRESS przeczytacie obszerny tekst związany z dorobkiem nagraniowym bohatera audycji – Stanleya Jordana. Ten wybitny technik gitary i twórca momentami nieco zagubiony w muzyczno – komercyjnym światku ma na swoim koncie całkiem pokaźny katalog nagrań. Zacznijmy więc od debiutu nagraniowego (jeśli nie uwzględniać pierwszej amatorskiej płyty wydanej w jakiejś zupełnie nieznanej wytwórni, która jest dziś niedostępna). W przypadku te gitarzysty najciekawsze są nagrania solo. Cała płyta Standards Vol. 1 jest nagrana przez Stanleya Jordana bez udziału innych muzyków, tylko na gitarze. Wiele jego wydawnictw zawiera dopisek – Recorded Live With No Overdubs. Stanley Jordan nagrywa od zawsze bez użycia technik nakładania ścieżek, a później to co umieszcza na płytach potrafi jeszcze lepiej zagrać na scenie. Zacznijmy jednak od studyjnego nagrania z pierwszej płyty. Pierwszym prezentowanym utworem jest Sunny – kompozycja Bobby Hebba – spopularyzowana najpierw przez Dave Pike’a (płyta Jazz For The Jet Set). Popularność tego utworu napisanego w wielkim skrócie streszczając całą historię – w dzień zabójstwa Johna Kennedy’ego. Tego dnia zabity został również w bójce brat kompozytora, a Sunny miało być receptą na poszukiwania lepszej strony życia… Późniejsza popularność kompozycji doprowadziła jej twórcę do wspólnego tourne koncertowego z The Beatles, a niezliczone ilości wykonań z pewnością napełniły jego kieszenie pokaźną ilością gotówki związanej z prawami autorskimi. Prawdopodobnie komercyjnie najbardziej popularna wersja należy do Boney M, a w audycji w związku z jej monograficznym charakterem posłuchaliśmy oczywiście, co do powiedzenia na ten temat ma gitara Stanleya Jordana – przypomnijmy – to jedna gitara, bez żadnych dogrywek i elektroniki.

• Sunny (Standards Vol. 1)

Stanley Jordan jest wybitnie koncertowym artystą. Entuzjazm publiczności dodaje mu skrzydeł, a przy okazji w związku z wydawaniem w niezwykły sposób niezwykłych dźwięków z gitary, czasem dwu gitar jednocześnie, albo graniem jedną ręką na gitarze, a drugą na fortepianie (Jordan jest nieźle wykształconym klasycznie pianistą) wychodzi z tego niezłe show. Jednym z klasyków grywanych przez wszystkich jazzowych gitarzystów jest Autumn Leaves. Nagranie Stanleya Jordana pochodzi z koncertu z 1989 roku z Manhattan Center w Nowym Jorku. Artyście towarzyszą muzycy, którzy grali i ciągle grają z nim w trasach. Na kontrabasie Charnett Moffett, a na bębnach Jeff Tain Watts. Gościnnie zagra na fortepianie doskonały w tej konfiguracji, nieodżałowany Kenny Kirkland.

• Autumn Leaves (Live In New York)

Charnett Moffett to niezwykły basista. Może nie ma szczęścia do swoich solowych projektów, jednak u Stanleya Jordana, traktując swój olbrzymi kontrabas jak gitarę basową stanowi doskonałe towarzystwo dla dynamicznych solówek lidera.

Powróćmy na chwilę do nagrań solowych. Dla odmiany coś poważniejszego – oto co Stanley Jordan ma do powiedzenia na temat ‘Round Midnight Theloniousa Monka. I znowu – Stanley Jordan, jego gitara i żadnych studyjnych sztuczek.

• ‘Round Midnight (Magic Touch)

Na płycie Magic Touch znajdziemy zarówno nagrania solowe, jak i te w towarzystwie Omara Hakima i Charnetta Moffetta. Całość wyprodukował Al. DiMeola i tam, gdzie pojawiają się instrumenty perkusyjne (Sammy Figueroa, Peter Erskine) i sam Al. DiMeola grający na cymbałkach, czy Onaje Alan Gumbs na instrumentach elektronicznych robi się nieco tandetnie. Jednak gitara ciągle jest najwyższej próby.

Kolejny utwór pochodzi z płyty Cornucopia, gdzie znowu powracają w niektórych utworach klawiatury – nieco tandetne, ale jest też Kenny Kirkland, Yossi Fine, czy Jeff Tain Watts. Ja jednak wolę z tej płyty Stanleya Jordana solo – w kolejnym obiecanym klasyku gitarzystów jazzowych – znowu bez żadnego wielośladu – na żywo w studiu na jednej gitarze….

• Willow Weep For Me (Cornucopia)

Kolejne nagranie koncertowe – to klasyczny i chyba najlepszy skład zespołu Stanleya Jordana – na bębnach Kenwood Dennard i na kontrabasie Charnett Moffett. To niegdyś sztandarowy bis grany solo przez Jordana. Tutaj wersja z koncertu – Stairway To Heaven – rockowy klasyk w jazzowym wykonaniu.

• Stairway To Heaven (Stolen Moments)

Kolejny utwór pochodzi z płyty Bolero, mocno niedocenianej pozycji w katalogu nagrań Stanleya Jordana. Z tej samej płyty, z udziałem Roberta Kahna, Delmara Browna i Roberta Zantaya na różnych programowanych instrumentach, kompozycja Herbiego Hancocka, Bennie Maupina, Harveya Masona i Paula Jacksona – hit lat osiemdziesiątych grupy Head Hunters – Chameleon

• Chameleon (Bolero)

Na koniec Bolero Maurice Ravela – niestety nie w całości – to 22 minuty, ale znajdziemy tu wszystko – rockową gitarę, sample z afrykańskiego chóru, jazzowe akordy, hip hop, nieco rapu i co tam jeszcze się zmieści…

• Bolero (Bolero)

Suplement, czyli to, czego nie udało się zmieścić w godzinnej audycji:

Tym razem gitara Stanleya Jordana, jedynie z niewielką pomocą Sammy Figueroa na różnego rodzaju instrumentach perkusyjnych. Tak jak we wszystkich takich nagraniach – to tapping bez żadnych późniejszych nakładek. Jak zwykle napięcie rośnie… Tym razem pretekstem do improwizacji będzie jeden z przebojów The Beatles – Eleanor Rigby

• Eleanor Rigby (Magic Touch)

Stanley Jordan potrafi też komponować. Posłuchajmy jegpo Stanleya Jordana, a właściwie solowej improwizacji Plato’s Blues.

• Plato’s Blues (Bolero)

A już za tydzień coś wyjątkowego, o czym przypomniałem sobie przygotowując nagrania do audycji o Stanleyu Jordanie.. Otóż poznamy australijskie spojrzenie na Stairway To Heaven. Będzie całkiem ciekawie muzycznie,  na pewno zaskakująco i inspirująco. Niektórzy uważają z perspektywy Europy, że tam jest wszystko do góry nogami. Muzycznie jest na pewno ciekawie, a australijskie spojrzenie na klasyka Led Zeppelin na pewno Was zaskoczy. Namawiam do uwagi fanów The Doors, The Beatles, Elvisa Presleya, Kurta Weilla, włoskiej opery, rapu i wszystkiego o czym w życiu nie pomyślelibyście w kontekście hard rockowego przeboju.