Wiem, że nie będę oryginalny. Koncerty Bruce’a Springsteena to są
największe rockowe spektakle na świecie. Ten był moim 29, jeśli czegoś po
drodze nie pomyliłem. Takiego wydarzenia nie można porównać właściwie z niczym
innym, oprócz innych, poprzednich koncertów tego zespołu. Jednak takie
porównanie nie miałoby specjalnego sensu.
Dla tych, którzy nie widzieli choćby jednego z nich… takie
porównanie nie byłoby zrozumiałe. Dla tych, którzy jeżdżą po świecie w
miejsca, w których uda się kupić bilety, które sprzedają się zwykle w kilka
minut… to byłoby zbyt osobiste. Każdy ma przecież swoje ulubione kompozycje, a
biorąc pod uwagę dorobek nagraniowy zespołu, wszystkiego na koncercie zagrać
się nie da.
55 tysięcy fanów, z tego prawie połowa na płycie stadionu...
Tym razem to był jednak koncert nadzwyczajny. Sprzedany już dawno
w całości zgromadził na stadionie olimpijskim w Berlinie ponad 55 tysięcy
stałych bywalców. Wszyscy ubieramy się w koszulki z poprzednich tras. Wśród
części z nas panuje rywalizacja, kto ma najstarszą… Wszyscy wspominamy
poprzednie koncerty i miejsca na świecie, gdzie byliśmy, żeby zobaczyć ów
najwspanialszy dla nas show, traktowany jak święto dające energię na kolejne
miesiące czekania na kolejne koncerty Bruce’a Springsteena. Kiedy wychodzę z
kolejnego koncertu pełny szczęścia, a jednocześnie nieco smutny, że kolejna
okazja będzie za rok, a może nieco później, zastanawiam się czasem, dlaczego w
ogóle oglądam inną muzykę na żywo… Nie znam odpowiedzi na to pytanie, ale wiem,
że jeśli ktoś właśnie zobaczył Bossa na żywo swój pierwszy raz, to odtąd będzie
dzielił swoje życie na okres przed koncertem i wszystko co potem… Taki koncert
zmienia życie na zawsze, o czym pisałem już kilka razy przy okazji poprzednich
koncertów artysty… I to wcale nie jest zbyt górnolotne stwierdzenie.
Wielokrotnie widziałem to w oczach znajomych, którzy widzieli po raz pierwszy…
Mój pierwszy raz był tak dawno temu, że już tego nie pamiętam, ale pewnie też
tak było…
Koncert w Berlinie był wyjątkowy z kilku względów. Po pierwsze 55
tysięcy fanów to całkiem niezły wyczyn. Dodajmy do tego, że to publiczność,
która przyszła słuchać muzyki i przyszła, płacąc spore pieniądze na jednego
artystę. To nie festiwal i okazja do wypicia piwa, kiedy muzyka ludziom nie
przeszkadza w zabawie. To święto fanów, którzy większość utworów znają na
pamięć. To dziś nie zdarza się często.
Bruce Springsteen And The E Street Band
Koncert trwał niemal równo 3 godziny i należał do najdłuższych koncertów
zespołu jakie widziałem. Oczywiście znane są opisy koncertów dłuższych o pół
godziny, a nawet trochę więcej, ale zwykle to dwie godziny i 40, góra 45 minut…
Dodatjmy dla tych, co nie wiedzą… To są 3 godziny absolutnie przepięknej
muzyki, granej na wielkim stadionie bez jakichkolwiek efektów specjalnych,
przerw na przebranie się w kolejny sceniczny kostium, czy przygotowanie
kolejnej grupy tancerzy… Tu nie zobaczycie gry świateł przygotowanych specjanie
do każdej kompozycji, nie zobaczycie też tańców, układów choreograficznych,
wybuchów (oprócz wybuchów entuzjazmu publiczności). Nie ma też rozbudowanych
scen video. Są tylko telebimy pozwalające zobaczyć więcej tym, co siedzą dalej…
Tu ważna jest muzyka i dla wielu również teksty. Co prawda wolę na
koncerty Bruce’a Springsteena jeździć do Londynu, albo do innych
anglojęzycznych miast… A jeśli się nie da, to do Włoch, albo Hiszpanii, bowiem
tam tradycyjnie koncerty udają się jeszcze lepiej. W Wielkiej Brytanii i zapewne
również w USA, ale tam nigdy na koncercie Bossa nie byłem, publiczność śpiewa
więcej i lepiej zna teksty… To całkiem naturalne.
Koncert był wyjątkowy również z innego powodu. Po raz pierwszy
słyszałem piosenkę, którą Boss zaśpiewał prawdopodobnie po raz pierwszy w
życiu, jeśli oczywiście nie liczyć prób… To było na początku koncertu – sam nie
wiem, jak takie piosenki znajduje, ale to staje się powoli tradycją. Wiekowe utwory
o kolejnych miastach. Koncert w londyńskim Hyde Parku, znany z płyt video
zaczął się kiedyś od „London Calling”. Koncert w Berlinie rozpoczął… „When I
Leave Berlin”. Ze zdziwieniem słuchałem tego muzycznego odkrycia. Myślałem
bowiem, że o kompozycjach Wizza Jonesa świat już zapomniał. Mam tą płytę na
półce, ale prawdę powiedziawszy ja też o niej trochę zapomniałem. A teraz
przypomniał ja światu Bruce Springsteen. Prawdopodobnie ilość wejść na różne
strony poświęcone temu niezbyt dziś popularnemu folkowemu muzykowi brytyjskiemu
od dnia koncenrtu wzrosła wielokrotnie…
The E Street Band gra w niemal niezmienionym składzie, przynajmniej
tym podstawowym już od niemal 40 lat. Śmierć Danny’ego Federici zmieniła sporo,
ale obawy o tym co stanie się, kiedy zabrakło Clarence Clemmonsa były wśród
fanów jeszcze większe… Jego brak czuje się na scenie… Dzielnie próbuje go zastąpić
Jake Clemmons… Zbieżność nazwisk nie jest przypadkowa… Big Mana zastąpić się
nie da. Intuicja podpowiada mi jednak, że to nie będzie ostatnia trasa Jake
Clemmonsa z The E Street Band.
Patti do Europy nie przyjeżdża od kilku lat, co jest sporą stratą
dla brzmienia zespołu. Do tego trzeba się przyzwyczaić. Nikt jednak tak pięknie
nie przedstawia nieobecnych jak Boss. Nikt również nie wspomina tak pięknie
przyjaciół, którzy odeszli… Nikt nie potrafi tak bawić się z fanami w
pierwszych rzędach. Nikt w wieku ponad 60 lat nie potrafi skoczyć z mikrofonem
w ramiona publiczności. Nikt wreszcie nie potrafi dać z siebie tyle emocji i
pozytywnej energii, mimo poruszania w tekstach niełatwych problemów. To jest
właśnie tajemnica sunkcesu Bruce’a Springsteena. Niby łatwe, a nikt inny tak
nie potrafi.
Można narzekać, że zbyt mało zagrał Steve Van Zandt… Za to kilka
wyśmienitych wejść miał Nils Lofgren, który właśnie wydał sowją najnowszą
solową płytę… Świetna Suzie Tyrell, chórek, którego zwykle nie lubię tym razem
wypadł nadspodziewanie dobrze.
Cały dzień nad Berlinem wisiały dość ciężkie chmury. Słońce wyszło
pierwszy raz, choć tylko na chwilę w czasie pierwszych kilku utworów… Który to
już raz zadziałała jakaś przedziwna pogodowa magia. Jeśli sam Boss by nie
wystarczył, ma swoje zaklęcie – „Who Will Stop The Rain”. Tym razem nie było
potrzebne.
Tego wieczoru było wszystko… Sporo nowego materiału, który jak to
zwykle u Bossa bywa, potrzebuje czasu… Jeszcze nie działa tak jak starsze
kompozycje… Było sporo starszych przebojów w ciągle ulepszanych i coraz
dłuższych wykonaniach… Była premiera – wspomniany cover „When I Leave Berlin”.
Mnie zabrakło niezwykle rzadko granego w Europie „41 Shots” i niedocenianego
otwarcia albumu „Working On A Dream” – przebojowego „Outlaw Pete”. W sumie 21
utworów i 7 na bis… Tylko 3 godziny…. Kiedy będzie następny raz… Nie wiem, ale
wiem, że to wydarzenie warte każdych pieniędzy. Każdy z Was musi zobaczyć to
choć raz, wtedy zostanie fanem na całe życie. Koncerty Bruce’a Springsteena
zmieniają życie na lepsze…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz